Czasem z kuchnią jakiegoś kraju kojarzone jest nie tylko określone danie, ale i sposób przyrządzania potraw. Kuchnia chińska kojarzona jest w świecie z wokiem, metalowym naczyniem przypominającym miskę, służącym do smażenia i szybkiego przyrządzania potraw na ogniu. Krewniakiem woka jest używany w Azerbejdżanie sac (sadż), posiadający dwie rączki. W odróżnieniu od woka azerbejdżański sac jest mniej głęboki i bardziej spłaszczony. Podstawowa różnica polega na tym, iż sac jest używany zarówno stroną wklęsłą, jak i wypukłą.
Najbardziej znane danie, które przyrządza się na wklęsłej stronie sadżu nosi tą samą nazwę – sac. To bardzo smaczne i efektowne danie. Istnieje kilka jego odmian, ale najpopularniejsza i chyba najsmaczniejsza to sac içi (sadż iczi). Dla jego przyrządzenia najpierw podsmaża się razem różne mięsa, najczęściej jest to baranina, cielęcina i kurczak. Następnie do mięsa dodaje się warzywa – bakłażany, pomidory, paprykę, czosnek, których czas smażenia jest krótszy niż mięsa. Smażąc się razem z warzywami mięso przechodzi ich aromatem. Często dodawane są też ziemniaki i grzyby, czasem również owoce jak jabłka, pigwa, wiśnie, ziarna granatu lub ciemny chleb. Wszystko stawiane jest na stół razem z samym sadżem w którym się smażyło, dzięki czemu potrawa dłużej zachowuje ciepło. Bardzo dobry jest sac z rybą, w tym przypadku ryba jest najczęściej smażona z cebulą, ziołami i ziarnami granatu.
Na wklęsłej stronie sadżu przyrządzane jest również danie o dość tajemniczej nazwie Cız-Bız/Cızbız (Dżyz-Byz/Dżyzbyz). W najczęściej spotykanej wersji jest ono przyrządzane z podrobów baranich, smażonych z cebulą i ziemniakami. Przed podaniem potrawę posypuje się świeżą, posiekaną zieleniną. Czasem ziemniaki są zastępowane warzywami. Nazwa tego smacznego dania pochodzi od charakterystycznych dźwięków, które słychać w czasie smażenia.
Na wypukłej stronie sadżu piecze się gutaby (az. qutab, l.m. qutablar), choć używa się do tego również patelni. To rodzaj naleśników o charakterystycznej formie półksiężyca. Gutaby są robione z cienkiego przaśnego ciasta i pieczone bez użycia tłuszczu. Po ich upieczeniu smaruje się je masłem, co czyni lepszym ich smak. Dla gutabów używane są różne rodzaje nadzienia – z zieleniną (göyərti qutabı), z zieleniną i serem (göyərti ilə pendir qutabı/cincilim qutabı), z mielonym mięsem (ət qutabı). Do gutabów z zieleniną często podawany jest qatıq – gotowane, a później zakwaszane mleko o gęstej konsystencji. Doskonałe są gutaby z dynią (balqabaq qutabı), zwłaszcza gdy do dyni dodaje się ziarna granatu. Rzadko spotykane są bardzo smaczne gutaby z kasztanami (şabalıd qutabı), będące specjalnością kuchni północno-zachodniego Azerbejdżanu. Największe rozmiary mają bardzo popularne wśród Lezginów na północy Azerbejdżanu gutaby z zieleniną – afar, które są chyba dwukrotnie większe niż typowe gutaby.
Inną potrawą przyrządzą na wypukłej stronie sadżu jest maxara (mahara), potrawa z kuchni Awarów, zamieszkujących północno-zachodni Azerbejdżan. Maxara to coś w rodzaju smacznych blinów. Składnikami ciasta są mąka, mleko i jajka. Z przypraw dodawana jest sól i kurkuma, czasem szafran. Wypukłą część sadżu przed pieczeniem smaruje się tłuszczem. W czasie pieczenia ciasto wylewane jest na sam czubek sadżu i rozpływa się na wszystkie strony. Gotowa maxara przybiera charakterystyczną formę, która dawniej u Awarów symbolizowała słońce. Do maxara często podawany jest miód oraz qaymaq – rodzaj gęstej śmietanki.
