Aşıq (Aszyg, w transkrypcji rosyjskiej Aszug) to rodzaj ludowego poety/barda. Nieodłącznym instrumentem aszyga jest saz – rodzaj instrumentu strunowego, swym kształtem przypominającego lutnię o długim gryfie. Aszyg opowiada w prostej formie przy akompaniamencie sazu o dawnych czasach, eposach, legendach. Jest on swego rodzaju odpowiednikiem średniowiecznych minstreli i trubadurów. W wielu miejscowościach na prowincji, przede wszystkim na zachodzie kraju, aszygowie uczestniczą we wszystkich ważniejszych uroczystościach – świętach, weselach itd. Tradycyjna sztuka aszygów to połączenie poezji, muzyki i tańca. Klasyczny repertuar aszygów obejmuje około 200 pieśni, około 150 poematów epickich noszących nazwę dastan, prawie 2000 wierszy i niezliczone opowieści.
Jeszcze do niedawna klasyczny aszyg przedstawiał charakterystyczną sylwetkę w karakułowej czapce papax (papacha), odzianej w bluzę podobną do tej którą nosili w carskiej Rosji kadeci, przepasaną szerokim skórzanym pasem i obutej w wysokie skórzane buty. Obecnie zaczęło się to zmieniać i spotyka się aszygów odzianych w stroje różniące się od uważanego za klasyczny. W roli aszygów zaczęły też występować kobiety, co dawniej było rzadkością. W 2009 r. sztuka azerbejdżańskich aszygów została wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.